Vuurtoren

‘Gatvil’ ofzo. Maar er komt nog iets achter. Drie weken later kan ik nog steeds de naam van het plaatsje, waar ik een paar weken geleden voor het eerst mijn tent opzette, niet onthouden. Het was de plek waar mijn roadtrip begon, waar ik nog hard op zoek was naar mijn vakantiemodus en waar ik Gérard, mijn 74-jarige, ‘camperende’, Franse buurman, ontmoette.

Op de laatste avond zat ik voor mijn tent te genieten van de laatste stralen avondzon toen ik tussen mijn wimpers door iets zag bewegen. Hij liep naar me toe. Een vouwstoel onder zijn ene arm en in zijn andere hand klemden 2 plastic bekers met Franse rode wijn. Tot diep in de nacht mijmerden we over muziek, Amerika, Normandië, de vinkingen (rrr) en het leven. Verrassend bij de pinken, de ‘oude’ man.

Ik vertelde hem dat ik de naam van de plaats waar we waren niet goed kon onthouden. Hij, belezen en bereisd, is hier in de omgeving opgegroeid. Hij vertelt me dat alle dorpen hier, veelal eindigend op ‘ville’, ontstaan zijn in de tijd dat de Franse taal hier nog niet rondgalmde, maar de vikingen hier voet aan wal zetten. Bij het woord ‘vikingen’ sla ik natuurlijk aan, dat begrijp je wel.

Ik dwaal af en in gedachten zie ik mannen met baarden, gewikkeld in stoere gewaden met zwaarden ‘on the side’, uit hun stoere schepen stappen. Tegelijkertijd krioelt het aan wal van het burgervolk. De vissers zijn terug, met vers gevangen vis. Een windvlaag brengt me terug in het gesprek met Gérard.

Het woord ‘ville’ is afkomstig uit het Latijn en betekent niets meer dan villa. Huis. Het woord vóór villa is de, vaak, voornaam van de viking. Achternamen hadden ze toen nog niet. Ah! Dit is dus de plaats waar viking Gatte zijn huis bouwde. Ik vraag hem hoe het dan zit met dat “la faar” achter de plaatsnaam. Even kijkt hij me nietszeggend aan. Ik spreek het vast verkeerd uit en probeer het in het Engels wat beter uit te leggen. Hij lacht en zegt dat “Le Phare” vuurtoren betekent.

Door het verhaal is de logica van de plaatsnaam wat geland. Alleen ben ik dus een beetje in de war met mannelijke en vrouwelijke woorden. Een vuurtoren is dus mannelijk. En ineens begreep ik het. De lengte, de kaarsrechte houding, de symmetrische top die als een helm over de schacht valt en van waaruit het licht ritmisch beweegt is natuurlijk hart-stik-ke mannelijk.

Vanaf nu tik ik, in één vloeiende beweging: ‘Gatteville Le-Phare’ in mijn navigatie.